Hoe pakken we discriminatie aan?
Wereldwijd vinden massale demonstraties plaats tegen racisme en discriminatie. In de media wordt er uitgebreid aandacht aan besteed. Slachtoffers van racisme en discriminatie zijn boos, woedend dat er al tientallen jaren geprotesteerd wordt zonder dat er iets verandert. Er worden veel acties ondernomen om racisme en discriminatie tegen te gaan. Protest tegen Zwarte Piet, beelden van slavenhouders worden omver getrokken. Van overheidswege wordt een anti-discriminatiecommissie overwogen met een vaste anti-discriminatiecoördinator. Er worden quota ingesteld om minderheden een duwtje in de rug te geven bij sollicitaties en straffen voor bedrijven die niet aan de vereiste quota voldoen. Maar de vraag is of deze maatregelen effectief zullen zijn. De kern van discriminatie is een diepgeworteld en emotioneel verankerd groepsgevoel, waarmee een wij-groep komt te staan tegenover allerlei zij-groepen. Onbekend maakt onbemind. Dat is de essentie. De belangrijkste manier om discriminatie aan te pakken is te zorgen dat van jongs af aan zoveel mogelijk “soorten” mensen tot de wij-groep gaan behoren. Discriminatie verdwijnt als mensen elkaar leren kennen, met elkaar praten, met elkaar spelen en aldus wederzijds begrip, vertrouwdheid en acceptatie ontwikkelen. Daarom moet het belangrijkste doel bij bestrijding van discriminatie zijn het van kinds af aan zoveel mogelijk creëren van onderling contact tussen diverse “soorten” kinderen en volwassenen. De allergrootste factor die segregatie bij de kinderen al jong bevordert zijn de diverse schooltypen: aparte scholen voor katholieken, protestanten, joden, islamieten, witten, gekleurden. De verschillende wij-groepen groeien apart van elkaar op, niet met elkaar. Sommige schooltypen leren kinderen zelfs actief andersdenkende kinderen en mensen te veroordelen. Segregatie, apartheid en discriminatie worden er bij kinderen al op heel jonge leeftijd impliciet en soms expliciet ingepompt door het bijzonder onderwijs. Als men echt discriminatie bij de wortel wil aanpakken, dan moeten alle “soorten” kinderen elkaar ontmoeten en leren kennen in één zelfde schooltype dat kinderen vormt tot wereldburgers. Gebeurt dat niet, dan zullen alle demonstraties, regenboogpieten, commissies, coördinatoren, dwangmaatregelen zoals quota, strafmaatregelen, etc. geen verandering teweeg brengen in de ervaring van het wij-versus-zij-gevoel. Het wij-gevoel moet van jongs af aan zo breed en ruim mogelijk worden aangeleerd. De consequentie is: afschaffen van het bijzonder onderwijs.
John Zant,
Amsterdam